Ενικήθηκα
Αφού πρώτα νίκησα εαυτόν.
Γαλήνιο το μορφικό φανέρωμα.
Δραματική οικονομία
Κι είπα να προφτάσω τις θάλασσες,
που άφηναν πίσω τους, σε απόσταση μεγάλη,
τις μνήμες.
Ποτέ δεν μαρτύρησαν γαλήνη.

Οι λέξεις μου
Είναι μαζεμένες
Κρέμονται από τον ουρανό
Με λύσσα ξανακοιτώντας- τον αλλιώς
Δαιμονισμένες κι αφορισμένες
Άνανδρα συνοψίζονται, από τότε που θυμάμαι. Από τότε που πέθαινα. Από παιδί πέθαινα. Και το ΄λεγα.
Αμίλητος. Απέναντι μόνο στη Θάλασσα.
Κανένα μάθημα Λόγου δεν μπορεί να δώσει τέλος. Φυσικό. Στην απλοϊκή μου αλαζονεία.
Ούτε καν καινούργια γραφή επεξεργάστηκα.
Φοβερό πράγμα η φυσική έκφραση της εκδοχής μου. Το Νερό, η Πέτρα, η Φωτιά μαζί τους κι η Ζωή στη λαϊκή τους βάση, συμβολικά και στην ιστορία τους, έγιναν τα αξεσουάρ μιας απειλής.
Διαρκούς.
Με αγάπη θεμελίωνα την ταυτότητα μου στο τίποτα για να βρω το Δίκιο. Για να ‘χω το Δίκιο. Όλα όσα δεν ζητούν να έχεις για να τα ΄χεις.
Με σαγήνη για σας σύμβολα, με τα αίματα μου, χωρίς ύμνους. Χρόνους αφήνω. Πολλούς. Γιατί δεν μας πηγαίνουν. Όπως οι χείμαρροι όταν ορμούν. Για να παν. Κάτου στης γης. Να την ξεδιψάσουν. Να η απόδειξη. Θα ΄ρθει με το ποτάμι της ιστορίας να φυλάγει τις λέξεις: Δεν παραδίνομαι.
Γιατί η διαφορά είναι στο κυπαρίσσι.
Κι ένα κυπαρίσσι υπέροχο να ανοίγεται στο αιωρούμενο των λέξεων-μου(που δεν είναι δικές-μου. Είναι κουβέντες-παρόλες, σπαράγματα αναγκαιότητας και συντυχίας εμάς των ιθαγενών)
Περπατηξιά γαλήνια, αδάκρυτη πάνω στα χώματα. Με λέξεις, σύντροφοι του κυπαρισσιού.
Επιθυμιά μου ήταν η φυσική μου μοίρα να ΄γραφε την ιστορία του κυπαρισσιού και της ελιάς. Μα προπαντώς εκείνη των σταφυλιών. Και μέσα τους να προβάλλει η καθαρότη-τους. Η εμορφιά της φυσικής αλήθειας του κόσμου.
8,9-2-2009

Παιδικές Παρόλες

(το δώρo, λίγες μέρες πριν τα σαράντα)
Μια εμπειρία μου ως μέτριος άνθρωπος, που έγινε στιγμιαία και δεν βασανίζει, είναι ενός παιδιού η κουβέντα. Μια κουβέντα αιχμή, που διαισθάνεται την αδικία και σε ξαναβαφτίζει, στην ιαματική δύναμη της δικαιοσύνης: «Παντού, παντού χτίζουν σπίτια. Όλα τα καταστρέφουν. Κοίταξε τι μεγάλα που είναι! Πόσο μεγάλα! Πόσα σπίτια; Εκείνα εκεί είναι πολλά μαζί και το ένα πάνω στο άλλο. Καινούργια. Γιατί δεν γράφουν μια ανακοίνωση πάνω σ’ αυτά, ότι είναι μόνο γα τα φτωχά παιδιά;» Η μόνη ιδέα γλυτωμού από τέτοιο κακό, ήταν να πω σ’ αγαπώ.

Ποιες σχολές και ποιοι Θεωρητικοί με τα εξηγητικά παρεπόμενα τους και μαζί με το κοινό τους, με όλες τις αναμεταξύ τους αναδράσεις μπορούν να ιδούν την καθαρότητα της ανάγκης ενός παιδιού.

Το παιδί εκφράστηκε συντελικά. Μια παρόλα παιδιών και μια ελπίδα αθωότητας.

Τα παιδιά δεν γνωρίζουν τα όρια της ανθρώπινης φύσης.

Είναι καθαρά.

Από το τέλος προς την αρχή.

Από το τέλος προς την αρχή, ακριβώς επειδή δεν μπόρεσα να πάω από τη δύναμη στην ενέργεια, καματεύω με το πένθιμον της πόλης των αθλιοτήτων και κατορθωμένος στον πόνο, ακολουθώ τούτο τον αντίστροφο δρόμο, εναγώνια, να εκπορθήσω το πένθιμον, και να αναμετρηθούμε διαλεκτικά, πέραν από σχολαστικές ευσχημίες. Με αισθητικές παρεισδύσεις, με καιρό και με αγώνα, φτάνω στη συνειδητή κατάφαση αυτής της αναμέτρησης, προσπαθώντας να λύσω το σκοτεινό πλέγμα. Με ροπή αποκαλυπτική μέσα στη διαστροφή της ιστορίας και τους αντινομικούς της σχηματισμούς, ξελογιάζω την αμεσότητα μαζί με τους φίλους. Μέσα στην αλλαγή δεν αλλάζουν.
Μια επιτακτική εισαγωγική υπόμνηση:
Συμφιλίωση με την οντολογία της καθημερινής ζωής, το αληθές και το ωραίον της αυτοτέλειας μας.

Αντί συνέχειας, λίγες λέξεις από ένα χειρόγραφο...

Το κόκκινο στίγμα

Την αυγή σήμερα πρώτη Μαΐου του έτους 2007 αναζήτησα το πολιτικό κοίτασμα εδώ στο νησί, προκειμένου – ως κιβδηλοποιός και τέλεια ξένος από τη πορεία της γης που πάνω σ‘ αυτή είδα το πρώτο φως κι ήθελα φως ,περισσότερο φως (ως το τέλος της ανασκαφής) – να ακολουθήσω με αγάπη τη μοίρα μου, γεωλογικά κόκκινη, ίσαμε κει που το μπλε μιας εξωτερικής αφύπνισης, εθνικής, σε βάζει στη κόλαση. Μακρινό ταξίδι στις πύλες του μίτου που φυτουργικά βάλθηκε να ιδρύσει μορφές πάνω σε πέτρες ασήκωτες. Αν σ‘ έβλεπα πάλι ξαφνικά, θα πότιζα με το αίμα μου το πολιτικό κοίτασμα εδώ στο νησί, να μην ξεραθεί. Ρωμιός στην υλική του υπόσταση, κατάδυση εκεί που ακινητούν τα μάτια σου - αστερωμένα αρχέτυπα (Δεν θα μου δέσετε τα μάτια ακόμη και στο δρόμο για το φέρετρο)

«Εν αρχή ην ο δάσκαλος»

Εάν ήτο δυνατόν να βρω με ορμή τη λέξη που να συγκροτεί τόπον κοινόν και έτσι να κινηθώ εις την ίδιαν περιοχήν εσχάτως, υπερβαίνοντας την απόσταση αυτού που γνωρίζω και αισθάνομαι για τρεις φίλους-εικόνες-έννοιες και για να τα σημειώσω με τρόπον ζωντανό και αυθεντικό, θα υπερκινούσα την προβληματική για την κατάκτησιν της γνώσεως του όντος. Η απόσταση που χωρίζει τη γνώση, το συναίσθημα, τη σκέψη, τη γλώσσα, την ιστορία, την εργασία, το βιωμένο, το ζωντανό, το άγραφο, τις επιθυμίες, τα πάθη, τη φαντασία, το λόγο από το χαρτί είναι επίπονη και μια ανέφικτος δυνατότητα, ιδιαιτέρως εις το πεδίον της σύγχρονης συνείδησης και των ανθρωπίνων ορίων.
Αναφορικώς προς το ζήτημα της ανεύρεσης της πρώτης λέξεως που θα ΄ναι και η πρωταρχή, η περιπέτεια θα ΄πρεπε να εκινείτο αναγκαίως, εις την διάστασιν της πληρότητος.
Είναι οδυνηρόν να ειπωθεί το διαυγές και το Είναι με φιλοσοφία και ποίηση.
Άλλος τρόπος δεν υπάρχει όσο κι αν το ψύχος του επέκεινα αντιστοιχεί εις τον στατικόν δυναμισμόν της μορφής.
Αλλάζω ρεύμα για να αποφύγω τον ά-τοπο τόπο των μεταφυσικών επιδόσεων.
17/3/2008
***
Ψες έβλεπα τα ΄άστρα μέσα στη νύχτα. Η μόνη σταθερή μου αναφορά ήταν τα κυπαρίσσια – ο νόμος της βαρύτητας του μακρόκοσμου μου– και πίσω απ΄ αυτά το φωτισμένο τεχνολογικά καμπαναριό της εκκλησιάς.( Το σπίτι μου συγχρόνως προσφυγική παράγκα μ’ ένα παιδί και μια σύντροφο που ακόμη αντέχουν την αρρώστια μου. Η σύντροφος μου κάποτε μου είπε πως και μέχρι τη Σιβηρία θα μ΄ ακολουθούσε. Στον φανταστικό μου χρόνο μόνο τολμώ να την ξαναρωτήσω γιατί είμαι σίγουρος, μου απαντά ξανά, ναι σ΄ ακολουθώ. Είναι η σύντροφος μου μακριά από το μεγαλοπρεπές εκείνων των θεωριών που Ενοποίησαν θετικιστές και δομολειτουργιστές-σύγχρονοι πλατωνικοί φύλακες-ρουφιάνοι. Ζει την αγωνία και τον αγώνα της καθημερινότητας ερωτικά και ποιητικά. Στη μορφή του παρόντος χρόνου θα μεταθέτω το ερώτημα προς τη σύντροφο μου μέχρι τη στιγμή μιας άλλης δράσης του κόσμου.) Τον μικρόκοσμο τον αφήνω σ΄ αυτούς που στραταρίζουν λικνιστικά έχοντας οδηγό κάθε κυρίαρχο σημαίνον και γλύφουν νυχθημερόν τον Ουρανό και τη Γη και πολλούς άλλους φιρφιρήδες.
Εγώ με τους φίλους μου ανοιγόμαστε φιλικά προς τη σελήνη και την κατοικούμε, αφού μας νεύει με αγνότητα. Ο μόνος που γνωρίζει και τους τρεις είμαι εγώ. Η κτητικότητα είναι εκμηδενισμένη, νούλα ιδιοκτησία. Ξέρουμε κι οι τέσσερις, πως η ιδιοκτησία είναι κλοπή.
Σήμερα, τώρα, αυτή τη στιγμή στο θερμοδυναμικό μου χρόνο, γιατί με κρατάει ο θυμός, και κάποτε ξαναβρίσκω αυτή την νιτσεϊκή τέχνη, μάλλον έρχεται και με τραβάει σαν αόρατο μυθολογικό πουλί, φωνάζω βρήκα τη λέξη. ΔΆΣΚΑΛΟΣ. «Εν αρχή ην ο δάσκαλος». Οι Τρεις φίλοι σε διαφορετικές στιγμές της πορείας μου και της μελέτης μου για το θάνατο-αυτό σημαίνει φιλοσοφία-ξανασυναντήθηκαν στη ζωή μου με μοναδικό διαμεσολαβητή εμένα. Δεν γνωρίζονται αναμεταξύ τους, διάγουν βίο παράλληλο. Βέβαια ο ένας σχεδόν εδώ και δυο χρόνια έγινε λίπασμα- ο Θεωρής. Ο άλλος είναι ο Αντρέας και ο πιο μικρός από τους άλλους δυο, είναι ο Μιχάλης. Και οι τρείς με μεταμόρφωσαν και ξανά απ΄την αρχή μεταμορφώνουν «τον εγκέφαλο του ζώου σε νου του ανθρώπου». Καθώς τελειώσει αυτή η τρυφερή ιστορία από την αρχή θα την ξαναπεί το παιδί, αυτοί ήταν δάσκαλοι του πατέρα μου και έμορφοι ως την άκρη και αθώοι και άδολοι.
18/3/2008
***

12-12-2006

Παπάκι πες-μου! Έχεις καρδιά; Ε, εεεεΕ, ναι έχω…Σου δίνω τη δική μου. Κλείσε τα μάτια και πες, παγωμένη μου καρδιά γίνε καλή.