Αντί συνέχειας, λίγες λέξεις από ένα χειρόγραφο...

Το κόκκινο στίγμα

Την αυγή σήμερα πρώτη Μαΐου του έτους 2007 αναζήτησα το πολιτικό κοίτασμα εδώ στο νησί, προκειμένου – ως κιβδηλοποιός και τέλεια ξένος από τη πορεία της γης που πάνω σ‘ αυτή είδα το πρώτο φως κι ήθελα φως ,περισσότερο φως (ως το τέλος της ανασκαφής) – να ακολουθήσω με αγάπη τη μοίρα μου, γεωλογικά κόκκινη, ίσαμε κει που το μπλε μιας εξωτερικής αφύπνισης, εθνικής, σε βάζει στη κόλαση. Μακρινό ταξίδι στις πύλες του μίτου που φυτουργικά βάλθηκε να ιδρύσει μορφές πάνω σε πέτρες ασήκωτες. Αν σ‘ έβλεπα πάλι ξαφνικά, θα πότιζα με το αίμα μου το πολιτικό κοίτασμα εδώ στο νησί, να μην ξεραθεί. Ρωμιός στην υλική του υπόσταση, κατάδυση εκεί που ακινητούν τα μάτια σου - αστερωμένα αρχέτυπα (Δεν θα μου δέσετε τα μάτια ακόμη και στο δρόμο για το φέρετρο)