Τετάρτη 11 Φεβρουαρίου 2009

Οι λέξεις μου
Είναι μαζεμένες
Κρέμονται από τον ουρανό
Με λύσσα ξανακοιτώντας- τον αλλιώς
Δαιμονισμένες κι αφορισμένες
Άνανδρα συνοψίζονται, από τότε που θυμάμαι. Από τότε που πέθαινα. Από παιδί πέθαινα. Και το ΄λεγα.
Αμίλητος. Απέναντι μόνο στη Θάλασσα.
Κανένα μάθημα Λόγου δεν μπορεί να δώσει τέλος. Φυσικό. Στην απλοϊκή μου αλαζονεία.
Ούτε καν καινούργια γραφή επεξεργάστηκα.
Φοβερό πράγμα η φυσική έκφραση της εκδοχής μου. Το Νερό, η Πέτρα, η Φωτιά μαζί τους κι η Ζωή στη λαϊκή τους βάση, συμβολικά και στην ιστορία τους, έγιναν τα αξεσουάρ μιας απειλής.
Διαρκούς.
Με αγάπη θεμελίωνα την ταυτότητα μου στο τίποτα για να βρω το Δίκιο. Για να ‘χω το Δίκιο. Όλα όσα δεν ζητούν να έχεις για να τα ΄χεις.
Με σαγήνη για σας σύμβολα, με τα αίματα μου, χωρίς ύμνους. Χρόνους αφήνω. Πολλούς. Γιατί δεν μας πηγαίνουν. Όπως οι χείμαρροι όταν ορμούν. Για να παν. Κάτου στης γης. Να την ξεδιψάσουν. Να η απόδειξη. Θα ΄ρθει με το ποτάμι της ιστορίας να φυλάγει τις λέξεις: Δεν παραδίνομαι.
Γιατί η διαφορά είναι στο κυπαρίσσι.
Κι ένα κυπαρίσσι υπέροχο να ανοίγεται στο αιωρούμενο των λέξεων-μου(που δεν είναι δικές-μου. Είναι κουβέντες-παρόλες, σπαράγματα αναγκαιότητας και συντυχίας εμάς των ιθαγενών)
Περπατηξιά γαλήνια, αδάκρυτη πάνω στα χώματα. Με λέξεις, σύντροφοι του κυπαρισσιού.
Επιθυμιά μου ήταν η φυσική μου μοίρα να ΄γραφε την ιστορία του κυπαρισσιού και της ελιάς. Μα προπαντώς εκείνη των σταφυλιών. Και μέσα τους να προβάλλει η καθαρότη-τους. Η εμορφιά της φυσικής αλήθειας του κόσμου.
8,9-2-2009