Αντί συνέχειας, λίγες λέξεις από ένα χειρόγραφο...

Το κόκκινο στίγμα

Την αυγή σήμερα πρώτη Μαΐου του έτους 2007 αναζήτησα το πολιτικό κοίτασμα εδώ στο νησί, προκειμένου – ως κιβδηλοποιός και τέλεια ξένος από τη πορεία της γης που πάνω σ‘ αυτή είδα το πρώτο φως κι ήθελα φως ,περισσότερο φως (ως το τέλος της ανασκαφής) – να ακολουθήσω με αγάπη τη μοίρα μου, γεωλογικά κόκκινη, ίσαμε κει που το μπλε μιας εξωτερικής αφύπνισης, εθνικής, σε βάζει στη κόλαση. Μακρινό ταξίδι στις πύλες του μίτου που φυτουργικά βάλθηκε να ιδρύσει μορφές πάνω σε πέτρες ασήκωτες. Αν σ‘ έβλεπα πάλι ξαφνικά, θα πότιζα με το αίμα μου το πολιτικό κοίτασμα εδώ στο νησί, να μην ξεραθεί. Ρωμιός στην υλική του υπόσταση, κατάδυση εκεί που ακινητούν τα μάτια σου - αστερωμένα αρχέτυπα (Δεν θα μου δέσετε τα μάτια ακόμη και στο δρόμο για το φέρετρο)

«Εν αρχή ην ο δάσκαλος»

Εάν ήτο δυνατόν να βρω με ορμή τη λέξη που να συγκροτεί τόπον κοινόν και έτσι να κινηθώ εις την ίδιαν περιοχήν εσχάτως, υπερβαίνοντας την απόσταση αυτού που γνωρίζω και αισθάνομαι για τρεις φίλους-εικόνες-έννοιες και για να τα σημειώσω με τρόπον ζωντανό και αυθεντικό, θα υπερκινούσα την προβληματική για την κατάκτησιν της γνώσεως του όντος. Η απόσταση που χωρίζει τη γνώση, το συναίσθημα, τη σκέψη, τη γλώσσα, την ιστορία, την εργασία, το βιωμένο, το ζωντανό, το άγραφο, τις επιθυμίες, τα πάθη, τη φαντασία, το λόγο από το χαρτί είναι επίπονη και μια ανέφικτος δυνατότητα, ιδιαιτέρως εις το πεδίον της σύγχρονης συνείδησης και των ανθρωπίνων ορίων.
Αναφορικώς προς το ζήτημα της ανεύρεσης της πρώτης λέξεως που θα ΄ναι και η πρωταρχή, η περιπέτεια θα ΄πρεπε να εκινείτο αναγκαίως, εις την διάστασιν της πληρότητος.
Είναι οδυνηρόν να ειπωθεί το διαυγές και το Είναι με φιλοσοφία και ποίηση.
Άλλος τρόπος δεν υπάρχει όσο κι αν το ψύχος του επέκεινα αντιστοιχεί εις τον στατικόν δυναμισμόν της μορφής.
Αλλάζω ρεύμα για να αποφύγω τον ά-τοπο τόπο των μεταφυσικών επιδόσεων.
17/3/2008
***
Ψες έβλεπα τα ΄άστρα μέσα στη νύχτα. Η μόνη σταθερή μου αναφορά ήταν τα κυπαρίσσια – ο νόμος της βαρύτητας του μακρόκοσμου μου– και πίσω απ΄ αυτά το φωτισμένο τεχνολογικά καμπαναριό της εκκλησιάς.( Το σπίτι μου συγχρόνως προσφυγική παράγκα μ’ ένα παιδί και μια σύντροφο που ακόμη αντέχουν την αρρώστια μου. Η σύντροφος μου κάποτε μου είπε πως και μέχρι τη Σιβηρία θα μ΄ ακολουθούσε. Στον φανταστικό μου χρόνο μόνο τολμώ να την ξαναρωτήσω γιατί είμαι σίγουρος, μου απαντά ξανά, ναι σ΄ ακολουθώ. Είναι η σύντροφος μου μακριά από το μεγαλοπρεπές εκείνων των θεωριών που Ενοποίησαν θετικιστές και δομολειτουργιστές-σύγχρονοι πλατωνικοί φύλακες-ρουφιάνοι. Ζει την αγωνία και τον αγώνα της καθημερινότητας ερωτικά και ποιητικά. Στη μορφή του παρόντος χρόνου θα μεταθέτω το ερώτημα προς τη σύντροφο μου μέχρι τη στιγμή μιας άλλης δράσης του κόσμου.) Τον μικρόκοσμο τον αφήνω σ΄ αυτούς που στραταρίζουν λικνιστικά έχοντας οδηγό κάθε κυρίαρχο σημαίνον και γλύφουν νυχθημερόν τον Ουρανό και τη Γη και πολλούς άλλους φιρφιρήδες.
Εγώ με τους φίλους μου ανοιγόμαστε φιλικά προς τη σελήνη και την κατοικούμε, αφού μας νεύει με αγνότητα. Ο μόνος που γνωρίζει και τους τρεις είμαι εγώ. Η κτητικότητα είναι εκμηδενισμένη, νούλα ιδιοκτησία. Ξέρουμε κι οι τέσσερις, πως η ιδιοκτησία είναι κλοπή.
Σήμερα, τώρα, αυτή τη στιγμή στο θερμοδυναμικό μου χρόνο, γιατί με κρατάει ο θυμός, και κάποτε ξαναβρίσκω αυτή την νιτσεϊκή τέχνη, μάλλον έρχεται και με τραβάει σαν αόρατο μυθολογικό πουλί, φωνάζω βρήκα τη λέξη. ΔΆΣΚΑΛΟΣ. «Εν αρχή ην ο δάσκαλος». Οι Τρεις φίλοι σε διαφορετικές στιγμές της πορείας μου και της μελέτης μου για το θάνατο-αυτό σημαίνει φιλοσοφία-ξανασυναντήθηκαν στη ζωή μου με μοναδικό διαμεσολαβητή εμένα. Δεν γνωρίζονται αναμεταξύ τους, διάγουν βίο παράλληλο. Βέβαια ο ένας σχεδόν εδώ και δυο χρόνια έγινε λίπασμα- ο Θεωρής. Ο άλλος είναι ο Αντρέας και ο πιο μικρός από τους άλλους δυο, είναι ο Μιχάλης. Και οι τρείς με μεταμόρφωσαν και ξανά απ΄την αρχή μεταμορφώνουν «τον εγκέφαλο του ζώου σε νου του ανθρώπου». Καθώς τελειώσει αυτή η τρυφερή ιστορία από την αρχή θα την ξαναπεί το παιδί, αυτοί ήταν δάσκαλοι του πατέρα μου και έμορφοι ως την άκρη και αθώοι και άδολοι.
18/3/2008
***

12-12-2006

Παπάκι πες-μου! Έχεις καρδιά; Ε, εεεεΕ, ναι έχω…Σου δίνω τη δική μου. Κλείσε τα μάτια και πες, παγωμένη μου καρδιά γίνε καλή.

ΙΔΕ Ο ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ ή η κρυφή γοητεία του συντρόφου

Σύντοφος δεν θα ειπεί δουλοφροσύνη

Σύντροφος δεν θα ειπεί τιμές και χρήματα

Σύντροφος δεν θα ειπεί χαφιές και υπερόπτης

Σύντροφος δεν θα ειπεί μάυρη Μπε Εμ Βε, κοστούμι και γραβάτα-σημεία και σημάδια, έντασης και πάθους για μεγαλοσύνη

Σύντροφος δεν θα ειπεί ηγεμών της αμνησίας και της προστακτικής έγκλισης

Σύντροφος δεν θα ειπεί να προσκυνάς

Σύντροφος δεν θα ειπεί άγιος

Σύντροφος δεν θα ειπεί μέγα αντι-ερωτικός και μελλοντολόγος επ' άπειρον

Σύντροφος δεν θα ειπεί υλοποιημένος ναρκοδότης και μεταστοιχειωμένος με αντερί και ράσο

Σύντροφος δεν θα ειπεί φυτεμένος στο μυστήριο της ολοκληρωτικής λειτουργίας που σημαίνει το φραγμό της σκέψης

Σύντροφος δεν θα ειπεί να παινεύεσαι, ότι στη φωτογραφία στ' αλήθεια κλαις και γελάς

Σύντροφος δεν θα ειπεί να μην ζητάς ν' αλλάξεις τον κόσμο μαζί μ' αυτούς που ζουν στο αρνητικό του κόσμου

Σύντροφος δεν θα ειπεί να μιλάς κορακίστικα και να φουντώνεις πως θα αλλάξεις τον κόσμο μ' όλους αυτούς που ζουν στην φωτογραφία του κόσμου

***

Σύντροφος θα ειπεί νάσαι αντρειωμένος

Σύντροφος θα ειπεί "να γελάς σαν παιδί", "να κουβεντάζεις φρόνιμα", να "δακρύζεις περήφανα", "να μην κρύβεσαι στην κώχη του φόβου σου", να δοξάζεις "τον ήλιό, και τον άνθρωπο. Και να παλεύεις με τους συντρόφους τη γη και τη θάλασσα"

Σύντροφος θα ειπεί να αναλαμβάνεις το διακύβευμα

Σύντροφος θα ειπεί να αποθαυμάζεις την εμορφιά όλων όσων μοιάζουν με τα ψέματα, ζώντας μόνο την αλήθεια και να ξεμπροστιάζεις ολους όσους δεν αγαπούν τον άνθρωπο.

*************************************************************************************
Λοιπόν, αυτός που γύρευα, ε ί μ α ι.
Ελύτης

Τραγικός Μηδενισμός

Σε παρακαλώ
φουστανάκι μου καλό
φανέρωσε μου τα πόδια-σου
και έλα πάρε με στον αποκριάτικο χορό.
"Η έρημος εξαπλώνεται"(Νίτσε) και ανάθεμα σ΄αυτούς που την εξαπλώνουν.
Τελευταία μέρα κρεοφαγίας.
Πως κανείς να γλυτώσει
από το συρφετό των απρόσωπων
μεγάλων δυνάμεων;
Υπάρχουν καλοί άνθρωποι εν αφθονία.
"Προσέχετε κυρίως τους ζωγραφιστούς ανθρώπους"(Νίτσε).
Κι αν είμαι κίβδηλος κατά την διάρκεια της μεγάλης νηστείας
είναι από αγάπη μόνο στην κοσμοϊστορική ειρωνία.
Απολήγω αγνοώντας τον αυτάρεσκο μηδενισμό της νέας εποχής.