Πέμπτη 5 Ιουνίου 2008

Παιδικές Παρόλες

(το δώρo, λίγες μέρες πριν τα σαράντα)
Μια εμπειρία μου ως μέτριος άνθρωπος, που έγινε στιγμιαία και δεν βασανίζει, είναι ενός παιδιού η κουβέντα. Μια κουβέντα αιχμή, που διαισθάνεται την αδικία και σε ξαναβαφτίζει, στην ιαματική δύναμη της δικαιοσύνης: «Παντού, παντού χτίζουν σπίτια. Όλα τα καταστρέφουν. Κοίταξε τι μεγάλα που είναι! Πόσο μεγάλα! Πόσα σπίτια; Εκείνα εκεί είναι πολλά μαζί και το ένα πάνω στο άλλο. Καινούργια. Γιατί δεν γράφουν μια ανακοίνωση πάνω σ’ αυτά, ότι είναι μόνο γα τα φτωχά παιδιά;» Η μόνη ιδέα γλυτωμού από τέτοιο κακό, ήταν να πω σ’ αγαπώ.
Ποιες σχολές και ποιοι Θεωρητικοί με τα εξηγητικά παρεπόμενα τους και μαζί με το κοινό τους, με όλες τις αναμεταξύ τους αναδράσεις μπορούν να ιδούν την καθαρότητα της ανάγκης ενός παιδιού.
Το παιδί εκφράστηκε συντελικά. Μια παρόλα παιδιών και μια ελπίδα αθωότητας.
Τα παιδιά δεν γνωρίζουν τα όρια της ανθρώπινης φύσης.
Είναι καθαρά.

Τρίτη 13 Μαΐου 2008

Από το τέλος προς την αρχή.

Από το τέλος προς την αρχή, ακριβώς επειδή δεν μπόρεσα να πάω από τη δύναμη στην ενέργεια, καματεύω με το πένθιμον της πόλης των αθλιοτήτων και κατορθωμένος στον πόνο, ακολουθώ τούτο τον αντίστροφο δρόμο, εναγώνια, να εκπορθήσω το πένθιμον, και να αναμετρηθούμε διαλεκτικά, πέραν από σχολαστικές ευσχημίες. Με αισθητικές παρεισδύσεις, με καιρό και με αγώνα, φτάνω στη συνειδητή κατάφαση αυτής της αναμέτρησης, προσπαθώντας να λύσω το σκοτεινό πλέγμα. Με ροπή αποκαλυπτική μέσα στη διαστροφή της ιστορίας και τους αντινομικούς της σχηματισμούς, ξελογιάζω την αμεσότητα μαζί με τους φίλους. Μέσα στην αλλαγή δεν αλλάζουν.
Μια επιτακτική εισαγωγική υπόμνηση:
Συμφιλίωση με την οντολογία της καθημερινής ζωής, το αληθές και το ωραίον της αυτοτέλειας μας.

Δευτέρα 24 Μαρτίου 2008

Αντί συνέχειας, λίγες λέξεις από ένα χειρόγραφο...

Το κόκκινο στίγμα

Την αυγή σήμερα πρώτη Μαΐου του έτους 2007 αναζήτησα το πολιτικό κοίτασμα εδώ στο νησί, προκειμένου – ως κιβδηλοποιός και τέλεια ξένος από τη πορεία της γης που πάνω σ‘ αυτή είδα το πρώτο φως κι ήθελα φως ,περισσότερο φως (ως το τέλος της ανασκαφής) – να ακολουθήσω με αγάπη τη μοίρα μου, γεωλογικά κόκκινη, ίσαμε κει που το μπλε μιας εξωτερικής αφύπνισης, εθνικής, σε βάζει στη κόλαση. Μακρινό ταξίδι στις πύλες του μίτου που φυτουργικά βάλθηκε να ιδρύσει μορφές πάνω σε πέτρες ασήκωτες. Αν σ‘ έβλεπα πάλι ξαφνικά, θα πότιζα με το αίμα μου το πολιτικό κοίτασμα εδώ στο νησί, να μην ξεραθεί. Ρωμιός στην υλική του υπόσταση, κατάδυση εκεί που ακινητούν τα μάτια σου - αστερωμένα αρχέτυπα (Δεν θα μου δέσετε τα μάτια ακόμη και στο δρόμο για το φέρετρο)

Τρίτη 18 Μαρτίου 2008

«Εν αρχή ην ο δάσκαλος»

Εάν ήτο δυνατόν να βρω με ορμή τη λέξη που να συγκροτεί τόπον κοινόν και έτσι να κινηθώ εις την ίδιαν περιοχήν εσχάτως, υπερβαίνοντας την απόσταση αυτού που γνωρίζω και αισθάνομαι για τρεις φίλους-εικόνες-έννοιες και για να τα σημειώσω με τρόπον ζωντανό και αυθεντικό, θα υπερκινούσα την προβληματική για την κατάκτησιν της γνώσεως του όντος. Η απόσταση που χωρίζει τη γνώση, το συναίσθημα, τη σκέψη, τη γλώσσα, την ιστορία, την εργασία, το βιωμένο, το ζωντανό, το άγραφο, τις επιθυμίες, τα πάθη, τη φαντασία, το λόγο από το χαρτί είναι επίπονη και μια ανέφικτος δυνατότητα, ιδιαιτέρως εις το πεδίον της σύγχρονης συνείδησης και των ανθρωπίνων ορίων.
Αναφορικώς προς το ζήτημα της ανεύρεσης της πρώτης λέξεως που θα ΄ναι και η πρωταρχή, η περιπέτεια θα ΄πρεπε να εκινείτο αναγκαίως, εις την διάστασιν της πληρότητος.
Είναι οδυνηρόν να ειπωθεί το διαυγές και το Είναι με φιλοσοφία και ποίηση.
Άλλος τρόπος δεν υπάρχει όσο κι αν το ψύχος του επέκεινα αντιστοιχεί εις τον στατικόν δυναμισμόν της μορφής.
Αλλάζω ρεύμα για να αποφύγω τον ά-τοπο τόπο των μεταφυσικών επιδόσεων.
17/3/2008
***
Ψες έβλεπα τα ΄άστρα μέσα στη νύχτα. Η μόνη σταθερή μου αναφορά ήταν τα κυπαρίσσια – ο νόμος της βαρύτητας του μακρόκοσμου μου– και πίσω απ΄ αυτά το φωτισμένο τεχνολογικά καμπαναριό της εκκλησιάς.( Το σπίτι μου συγχρόνως προσφυγική παράγκα μ’ ένα παιδί και μια σύντροφο που ακόμη αντέχουν την αρρώστια μου. Η σύντροφος μου κάποτε μου είπε πως και μέχρι τη Σιβηρία θα μ΄ ακολουθούσε. Στον φανταστικό μου χρόνο μόνο τολμώ να την ξαναρωτήσω γιατί είμαι σίγουρος, μου απαντά ξανά, ναι σ΄ ακολουθώ. Είναι η σύντροφος μου μακριά από το μεγαλοπρεπές εκείνων των θεωριών που Ενοποίησαν θετικιστές και δομολειτουργιστές-σύγχρονοι πλατωνικοί φύλακες-ρουφιάνοι. Ζει την αγωνία και τον αγώνα της καθημερινότητας ερωτικά και ποιητικά. Στη μορφή του παρόντος χρόνου θα μεταθέτω το ερώτημα προς τη σύντροφο μου μέχρι τη στιγμή μιας άλλης δράσης του κόσμου.) Τον μικρόκοσμο τον αφήνω σ΄ αυτούς που στραταρίζουν λικνιστικά έχοντας οδηγό κάθε κυρίαρχο σημαίνον και γλύφουν νυχθημερόν τον Ουρανό και τη Γη και πολλούς άλλους φιρφιρήδες.
Εγώ με τους φίλους μου ανοιγόμαστε φιλικά προς τη σελήνη και την κατοικούμε, αφού μας νεύει με αγνότητα. Ο μόνος που γνωρίζει και τους τρεις είμαι εγώ. Η κτητικότητα είναι εκμηδενισμένη, νούλα ιδιοκτησία. Ξέρουμε κι οι τέσσερις, πως η ιδιοκτησία είναι κλοπή.
Σήμερα, τώρα, αυτή τη στιγμή στο θερμοδυναμικό μου χρόνο, γιατί με κρατάει ο θυμός, και κάποτε ξαναβρίσκω αυτή την νιτσεϊκή τέχνη, μάλλον έρχεται και με τραβάει σαν αόρατο μυθολογικό πουλί, φωνάζω βρήκα τη λέξη. ΔΆΣΚΑΛΟΣ. «Εν αρχή ην ο δάσκαλος». Οι Τρεις φίλοι σε διαφορετικές στιγμές της πορείας μου και της μελέτης μου για το θάνατο-αυτό σημαίνει φιλοσοφία-ξανασυναντήθηκαν στη ζωή μου με μοναδικό διαμεσολαβητή εμένα. Δεν γνωρίζονται αναμεταξύ τους, διάγουν βίο παράλληλο. Βέβαια ο ένας σχεδόν εδώ και δυο χρόνια έγινε λίπασμα- ο Θεωρής. Ο άλλος είναι ο Αντρέας και ο πιο μικρός από τους άλλους δυο, είναι ο Μιχάλης. Και οι τρείς με μεταμόρφωσαν και ξανά απ΄την αρχή μεταμορφώνουν «τον εγκέφαλο του ζώου σε νου του ανθρώπου». Καθώς τελειώσει αυτή η τρυφερή ιστορία από την αρχή θα την ξαναπεί το παιδί, αυτοί ήταν δάσκαλοι του πατέρα μου και έμορφοι ως την άκρη και αθώοι και άδολοι.
18/3/2008
***

Πέμπτη 13 Μαρτίου 2008

12-12-2006

Παπάκι πες-μου! Έχεις καρδιά; Ε, εεεεΕ, ναι έχω…Σου δίνω τη δική μου. Κλείσε τα μάτια και πες, παγωμένη μου καρδιά γίνε καλή.

Πέμπτη 6 Μαρτίου 2008

ΙΔΕ Ο ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ ή η κρυφή γοητεία του συντρόφου

Σύντοφος δεν θα ειπεί δουλοφροσύνη

Σύντροφος δεν θα ειπεί τιμές και χρήματα

Σύντροφος δεν θα ειπεί χαφιές και υπερόπτης

Σύντροφος δεν θα ειπεί μάυρη Μπε Εμ Βε, κοστούμι και γραβάτα-σημεία και σημάδια, έντασης και πάθους για μεγαλοσύνη

Σύντροφος δεν θα ειπεί ηγεμών της αμνησίας και της προστακτικής έγκλισης

Σύντροφος δεν θα ειπεί να προσκυνάς

Σύντροφος δεν θα ειπεί άγιος

Σύντροφος δεν θα ειπεί μέγα αντι-ερωτικός και μελλοντολόγος επ' άπειρον

Σύντροφος δεν θα ειπεί υλοποιημένος ναρκοδότης και μεταστοιχειωμένος με αντερί και ράσο

Σύντροφος δεν θα ειπεί φυτεμένος στο μυστήριο της ολοκληρωτικής λειτουργίας που σημαίνει το φραγμό της σκέψης

Σύντροφος δεν θα ειπεί να παινεύεσαι, ότι στη φωτογραφία στ' αλήθεια κλαις και γελάς

Σύντροφος δεν θα ειπεί να μην ζητάς ν' αλλάξεις τον κόσμο μαζί μ' αυτούς που ζουν στο αρνητικό του κόσμου

Σύντροφος δεν θα ειπεί να μιλάς κορακίστικα και να φουντώνεις πως θα αλλάξεις τον κόσμο μ' όλους αυτούς που ζουν στην φωτογραφία του κόσμου
***
Σύντροφος θα ειπεί νάσαι αντρειωμένος

Σύντροφος θα ειπεί "να γελάς σαν παιδί", "να κουβεντάζεις φρόνιμα", να "δακρύζεις περήφανα", "να μην κρύβεσαι στην κώχη του φόβου σου", να δοξάζεις "τον ήλιό, και τον άνθρωπο. Και να παλεύεις με τους συντρόφους τη γη και τη θάλασσα"

Σύντροφος θα ειπεί να αναλαμβάνεις το διακύβευμα

Σύντροφος θα ειπεί να αποθαυμάζεις την εμορφιά όλων όσων μοιάζουν με τα ψέματα, ζώντας μόνο την αλήθεια και να ξεμπροστιάζεις ολους όσους δεν αγαπούν τον άνθρωπο.

*************************************************************************************
Λοιπόν, αυτός που γύρευα, ε ί μ α ι.
Ελύτης

Τρίτη 4 Μαρτίου 2008

Τραγικός Μηδενισμός

Σε παρακαλώ
φουστανάκι μου καλό
φανέρωσε μου τα πόδια-σου
και έλα πάρε με στον αποκριάτικο χορό.
"Η έρημος εξαπλώνεται"(Νίτσε) και ανάθεμα σ΄αυτούς που την εξαπλώνουν.
Τελευταία μέρα κρεοφαγίας.
Πως κανείς να γλυτώσει
από το συρφετό των απρόσωπων
μεγάλων δυνάμεων;
Υπάρχουν καλοί άνθρωποι εν αφθονία.
"Προσέχετε κυρίως τους ζωγραφιστούς ανθρώπους"(Νίτσε).
Κι αν είμαι κίβδηλος κατά την διάρκεια της μεγάλης νηστείας
είναι από αγάπη μόνο στην κοσμοϊστορική ειρωνία.
Απολήγω αγνοώντας τον αυτάρεσκο μηδενισμό της νέας εποχής.

Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου 2008

«Παρόμοιο συναπάντημα»

Δεν ημπορεί τα μάτια να λένε απλά , το έμορφο και ταπεινά να το αρμέγουνε.
«Να το ειπώ το τραγούδι μας, όταν εσύ κατέβεις » λένε τα μάτια σαν ένα .
Λαβαίνουν τα μάτια τους κρυσταλλένιους ήχους , μεσ ’τη δυσχέρεια που ξεμακραίνει και εκτοπίζει.
Άξια τα μάτια για το αλλιώτικο
-«στρέβλωση» του τυποποιημένου.
Και συντελούν εντελώς
τους ζωντανούς ήχους της κυριότητας τους,
σαν σίφουνας ,καθώς περνάνε
το σύνορο της αρχής.
Εν μέρει οικτρή η οντολογία
τούτης της πρωτόγονης
μουσικής. Δεν σπουδάζεται!
Τ’ αφεντικά την ονομάζουν ωμότητα.
«Τι πλανώνται » ως προς την κύρια ντιρεκτίβα του λάρυγγα;
Προχειρογράφοι των μυστικών μυστηρίων των ανεκτίμητων.
Έλεγα το φυσικό ν’ ανθίσει!
Δοκιμάζω τα χειρότερα για να
ειπεί το ένα των ματιών
το τραγούδι μας. Συνεπαρμένος τελευταία από το ζωντανό
το αναγγέλλω,
το αντικρίζω. Ο εσταυρωμένος.
Και το λέω συλλαβιστά από φόβο
μη μου ξεφύγει απ’ το συλλογισμό.
Το θέαμα του με σαφήνεια
με ζωγραφίζει,
καταπρόσωπα.
Πρέπει να φεύγουμε ανυποψίαστα.
Γιατί μας έδωσαν τα μάτια
σαν ένα ,λόγο: θανάτου.

Τετάρτη 27 Φεβρουαρίου 2008

Νανούρισμα

Οι αδικίες εικόνες που δεν πάνε εξοχή. Λικνίζονται με το χρόνο του αγέρα γλυκά. Κατατρομάζοντας τα όνειρα του καλού Θεού. Αγκάλιασε-με σφιχτά να χαθώ στα όνειρα του παιδιού.Ένα παιδί ειν' εκεί, καταγής, και βλέπει το μεσήλικα.Μεσόκοπος-με κόπο. Ένα χειμώνα πριν τον ήλιο.Σφίξε-με με-ψέματα στην αγκαλιά-σου.Δεν έχει σκοτάδι. Ψέματα. Μυρίζει θειάφι.Αλήθεια τα ψέματα του φίλου.Ποτέ δεν ήμασταν ούτε , "δυο", ούτε "τρεις", ούτε "χίλιοι δεκατρείς".Το παιδί μόνο-του-είναι-σ' ένα στενό της πόλης του φωτός.Καιρός που πέρασε και έμεινα. Για σένα.Με τη καρδιά μου να χτυπά εδώ.Θέλω τη στιγμή γλυκιά για σένα-αγάπη-μου.Με το μολύβι, σχεδιάζω πάνω στις χρονολογίες εμβατήρια. Για να βρώ-αγάπη-μου μετά το πόλεμο, μόλις τελειώσει ο πόλεμος, ένα χειμώνα πριν τον ήλιο. Κοιμήσου ωραία "Κοιμωμένη" τον ύπνο σου χαλεπά.Το όνειρο χρυσίζει.Κι ύστερα πέσμου στο ξύπνιο την αλήθεια στην πεζή λέξη-που΄ναι τόσο κρύα.