«Εν αρχή ην ο δάσκαλος»

Εάν ήτο δυνατόν να βρω με ορμή τη λέξη που να συγκροτεί τόπον κοινόν και έτσι να κινηθώ εις την ίδιαν περιοχήν εσχάτως, υπερβαίνοντας την απόσταση αυτού που γνωρίζω και αισθάνομαι για τρεις φίλους-εικόνες-έννοιες και για να τα σημειώσω με τρόπον ζωντανό και αυθεντικό, θα υπερκινούσα την προβληματική για την κατάκτησιν της γνώσεως του όντος. Η απόσταση που χωρίζει τη γνώση, το συναίσθημα, τη σκέψη, τη γλώσσα, την ιστορία, την εργασία, το βιωμένο, το ζωντανό, το άγραφο, τις επιθυμίες, τα πάθη, τη φαντασία, το λόγο από το χαρτί είναι επίπονη και μια ανέφικτος δυνατότητα, ιδιαιτέρως εις το πεδίον της σύγχρονης συνείδησης και των ανθρωπίνων ορίων.
Αναφορικώς προς το ζήτημα της ανεύρεσης της πρώτης λέξεως που θα ΄ναι και η πρωταρχή, η περιπέτεια θα ΄πρεπε να εκινείτο αναγκαίως, εις την διάστασιν της πληρότητος.
Είναι οδυνηρόν να ειπωθεί το διαυγές και το Είναι με φιλοσοφία και ποίηση.
Άλλος τρόπος δεν υπάρχει όσο κι αν το ψύχος του επέκεινα αντιστοιχεί εις τον στατικόν δυναμισμόν της μορφής.
Αλλάζω ρεύμα για να αποφύγω τον ά-τοπο τόπο των μεταφυσικών επιδόσεων.
17/3/2008
***
Ψες έβλεπα τα ΄άστρα μέσα στη νύχτα. Η μόνη σταθερή μου αναφορά ήταν τα κυπαρίσσια – ο νόμος της βαρύτητας του μακρόκοσμου μου– και πίσω απ΄ αυτά το φωτισμένο τεχνολογικά καμπαναριό της εκκλησιάς.( Το σπίτι μου συγχρόνως προσφυγική παράγκα μ’ ένα παιδί και μια σύντροφο που ακόμη αντέχουν την αρρώστια μου. Η σύντροφος μου κάποτε μου είπε πως και μέχρι τη Σιβηρία θα μ΄ ακολουθούσε. Στον φανταστικό μου χρόνο μόνο τολμώ να την ξαναρωτήσω γιατί είμαι σίγουρος, μου απαντά ξανά, ναι σ΄ ακολουθώ. Είναι η σύντροφος μου μακριά από το μεγαλοπρεπές εκείνων των θεωριών που Ενοποίησαν θετικιστές και δομολειτουργιστές-σύγχρονοι πλατωνικοί φύλακες-ρουφιάνοι. Ζει την αγωνία και τον αγώνα της καθημερινότητας ερωτικά και ποιητικά. Στη μορφή του παρόντος χρόνου θα μεταθέτω το ερώτημα προς τη σύντροφο μου μέχρι τη στιγμή μιας άλλης δράσης του κόσμου.) Τον μικρόκοσμο τον αφήνω σ΄ αυτούς που στραταρίζουν λικνιστικά έχοντας οδηγό κάθε κυρίαρχο σημαίνον και γλύφουν νυχθημερόν τον Ουρανό και τη Γη και πολλούς άλλους φιρφιρήδες.
Εγώ με τους φίλους μου ανοιγόμαστε φιλικά προς τη σελήνη και την κατοικούμε, αφού μας νεύει με αγνότητα. Ο μόνος που γνωρίζει και τους τρεις είμαι εγώ. Η κτητικότητα είναι εκμηδενισμένη, νούλα ιδιοκτησία. Ξέρουμε κι οι τέσσερις, πως η ιδιοκτησία είναι κλοπή.
Σήμερα, τώρα, αυτή τη στιγμή στο θερμοδυναμικό μου χρόνο, γιατί με κρατάει ο θυμός, και κάποτε ξαναβρίσκω αυτή την νιτσεϊκή τέχνη, μάλλον έρχεται και με τραβάει σαν αόρατο μυθολογικό πουλί, φωνάζω βρήκα τη λέξη. ΔΆΣΚΑΛΟΣ. «Εν αρχή ην ο δάσκαλος». Οι Τρεις φίλοι σε διαφορετικές στιγμές της πορείας μου και της μελέτης μου για το θάνατο-αυτό σημαίνει φιλοσοφία-ξανασυναντήθηκαν στη ζωή μου με μοναδικό διαμεσολαβητή εμένα. Δεν γνωρίζονται αναμεταξύ τους, διάγουν βίο παράλληλο. Βέβαια ο ένας σχεδόν εδώ και δυο χρόνια έγινε λίπασμα- ο Θεωρής. Ο άλλος είναι ο Αντρέας και ο πιο μικρός από τους άλλους δυο, είναι ο Μιχάλης. Και οι τρείς με μεταμόρφωσαν και ξανά απ΄την αρχή μεταμορφώνουν «τον εγκέφαλο του ζώου σε νου του ανθρώπου». Καθώς τελειώσει αυτή η τρυφερή ιστορία από την αρχή θα την ξαναπεί το παιδί, αυτοί ήταν δάσκαλοι του πατέρα μου και έμορφοι ως την άκρη και αθώοι και άδολοι.
18/3/2008
***